De vrolijke katastrofe

Najaar 2008 verschijnt bij de jonge en veelbelovende vzw het balanseer een nieuw boek van Willy Roggeman, Betoverende katastrofe. Dat is altijd heuglijk en bevreemdend nieuws. Roggeman is het prototype van de 'schrijfman'. Hij beweerde ooit dat hij maar een paar dozijn échte lezers heeft. Roggeman is een verscholen, monomaan denker en schrijver die het niets hardnekkig te lijf gaat, wroetend in de poel van de taal en de wereldliteratuur. Door zijn teksten leer je andere auteurs kennen (en lezen) waarmee hij onomwonden en bijna lijfelijk verbonden is: Benn, Musil, Kafka, Alain, Valéry etc. 

Zijn nieuwe en allerlaatste (?!) boek is een kale autobiografie: meeslepend, subtiel, rijk maar ook ruw, irritant, bot, tergend... Roggeman blijft ambivalent en provocerend in zijn monomanie en radicaliteit. Een leven in het teken van de artisticiteit en ja, dé schoonheid: 'zo is de schoonheid grenzen graven / een gedurig vangen van vormen / en neigen naar leven van fragmenten' (uit de bundel Nardis).