Zaterdag 10 maart 1990 schreef ik in de gerenommeerde krant Het Volk over een tentoonstelling van Luc Tuymans in De Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst, Gent:
'De tentoonstelling kenmerkt zich door schraalheid en afstandelijkheid. Je wordt hier geconfronteerd met de obsessies van een individu. De plastische verwoording valt echter tegen. De schilderijen zijn enkel aanzetten "tot" iets dat nooit wordt gecreëerd. De toeschouwer blijft beduusd en vertwijfeld achter met een groot vraagteken.' En verder:
'In feite lijken deze schilderijtjes gemaakt voor deze ene tentoonstelling. Consequent aan Tuymans' werkwijze en filosofie zou inderdaad zijn dat de werken achteraf vernietigd, hergebruikt of opgestapeld worden, overgeleverd aan de vergetelheid, het tijdeloze, het grote Niets. Deze kunst is te veel niets om iets te zijn. Een groot talent is niet opgestaan uit de hier getoonde verdoemde wereld.'
Heiligschennis! Deze boude taal zou allicht niet meer kunnen anno 2011. Je kan niet meer ongestraft zondigen tegen kunstpausen en ander beschermd onroerend goed. En toch blijft mijn mening twintig jaar later nog overeind... Tuymans: een van de meest overschatte hedendaagse kunstenaars.
